Elke maand schrijft onze directeur Ewout van der Horst een blog met Deventerse verhalen.
‘Kunnen wij nog naar binnen?’, vraagt een vriendelijke man met een rode paraplu. ‘We zijn een weekendje in Deventer en willen dit museum niet graag missen.’ Gezien de drukte moet het echtpaar even wachten. Lekker droog onder ons 500 jaar oude afdak, dat dan wel weer. Het is puzzelen geblazen in coronatijden om alle belangstellenden gastvrij in De Waag te ontvangen. Niet meer dan zeven per zaal, luidt het voorschrift. Als het echtpaar kan doorlopen, klinkt het ineens: ‘Hieró is het museum!’ Staan er nog eens zeven vriendinnen uit Alkmaar voor mijn neus…
Een meeloopdag als museummedewerker, dat leek mij wel wat als nieuwbakken directeur. Niet alleen sfeer snuiven in ons museum, maar ook het ritme van de dag proeven en vooral de bezoekers zien en horen! Uiteindelijk gebeurt een belangrijk deel van ons werk als erfgoedorganisatie Deventer Verhaal hier op de museumvloer. Keurig in bedrijfskleding gestoken verscheen ik vanmorgen aan de start. In de voorgeschreven zwarte pantalon… weliswaar met een klein streepje, want mijn enige effen zwarte (trouw)broek bleek niet meer te passen.
Eerst wat uitleg over de portofoon waarmee de museummedewerkers onderling contact houden. Vanwege corona hebben we een extra medewerker bij de ingang van De Waag geposteerd, die de reserveringen nagaat en het in- en uitgaande bezoek in goede banen leidt. Reserveren voor museumbezoek is geen verplichting meer, maar wij raden het wel aan vanwege de grote belangstelling voor onze expositie ‘Deventer Bezet & Bevrijd’. Erg leuk om in de reserveringslijst bevestigd te zien dat de tentoonstelling veel Deventenaren trekt. ‘Kunnen er nog twee mensen bij?’, portofoont mijn collega met de museumbalie binnen.
’s Middags help ik zelf de balie te bemensen. Er is veel informatie te delen, al dan niet corona gerelateerd, maar gelukkig zijn museumgangers doorgaans geduldige mensen. Betalen kan alleen met pin, maar ook dat blijkt geen probleem te zijn. Mogelijk nog een coronales voor de toekomst? Als er een tweetal kinderen met hun vader binnenkomt, kan ik het niet laten om ze toch even persoonlijk aan te spreken en over de oorlog in Deventer te vertellen. Je bent nu eenmaal historicus of niet. Daarna zie ik ze op de bewakingscamera’s vol aandacht met de audiotour aan het oor gekluisterd door het museum lopen.
Zo vliegt de dag voorbij. Met praatjes en kaartjes, winkelverkoop, vitrines poetsen en collegiale onderonsjes. Als iemand nog vooroordelen heeft over museummedewerkers die knikkebollend als suppoosten op zaal hun tijd zitten te verdoen, dan valt zo’n meeloopdag van harte aan te bevelen. Zoals een oprecht vriendelijke verkoopster in een kledingwinkel, zo zijn hartelijke museummedewerkers van uiterst belang voor een prettige bezoekerservaring. Gezellige job eigenlijk!
